این پیام ها با هدف استفاده در جلسات جزء خوانی استخراج شده است، لذا خواهشمند است استفاده و منتشر نمایید.

1. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند بخشنده ى مهربان

• “بِسْمِ اللَّهِ” رمز عشق به خدا و توكّل به اوست. به كسى كه رحمن و رحيم است عشق مى ورزيم و كارمان را با توكّل به او آغاز مى كنيم، كه بردن نام او سبب جلب رحمت است. (حمد، 1)

2. اللَّهُ يَسْتهَزِئُ بهِمْ وَ يَمُدُّهُمْ فىِ طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُون

خداوند آنان را به استهزا مى گيرد و آنان را در طغيانشان مهلت مى دهد تا سرگردان شوند.

• كيفرهاى الهى، متناسب با گناهان است. در برابر “إِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ”، “اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ” آمده است.
• از مهلت دادن و زياده بخشى هاى خداوند، نبايد مغرور شد. “يَمُدُّهُمْ فِي طُغْيانِهِم” (بقره، 15)

3. يَأَيهُّا النَّاسُ اعْبُدُواْ رَبَّكُمُ الَّذِى خَلَقَكُمْ وَ الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ

اى مردم! پروردگارتان كه شما و پيشينيان شما را آفريد، پرستش كنيد تا اهل تقوا شويد.

• دعوت انبيا، عمومى است و همه مردم را دربر مى گيرد. “يا أَيُّهَا النَّاسُ” (بقره، 26)

4. قَالُواْ سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا إِنَّكَ أَنتَ الْعَلِيمُ الحْكِيمُ

فرشتگان گفتند: پروردگارا! تو پاك و منزهى، ما چيزى جز آنچه تو به ما آموخته اى نمى دانيم، همانا تو داناى حكيمى.

• فرشتگان عالى ترين نوع ادب را به نمايش گذاشتند. كلمات: “سُبْحانَكَ”، “لا عِلْمَ لَنا”، “عَلَّمْتَنا”، “إِنَّكَ”، “أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ”، همه نشانه ى ادب است. (بقره، 32)

5. وَ أَقِيمُواْ الصَّلَوةَ وَ ءَاتُواْ الزَّكَوةَ وَ ارْكَعُواْ مَعَ الرَّاكِعِين

و نماز را بپاداريد و زكات را بپردازيد و همراه با ركوع كنندگان، ركوع نماييد.

• اصل فرمان نماز، با جماعت است. اساس دين بر حضور در اجتماع و دورى از انزوا و گوشه نشينى است. “وَ ارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ”  (بقره، 43)

6. وَ اسْتَعِينُواْ بِالصَّبرِ وَ الصَّلَوةِ وَ إِنهَّا لَكَبِيرَةٌ إِلَّا عَلىَ الخْاشِعِين

و از صبر و نماز يارى جوييد و اين كار جز براى خاشعان، گران و سنگين است.

• هر چه در آستان خدا اظهار عجز و بندگى بيشتر كنيم، امدادهاى او را بيشتر دريافت كرده و بر مشكلات پيروز خواهيم شد. “اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ”  (بقره، 45)

7. ثمُ  بَعَثْنَاكُم مِّن بَعْدِ مَوْتِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ

سپس شما را پس از مرگتان (حيات بخشيديم و) برانگيختيم، شايد شكر او را بجا آوريد.

• رمز بروز برخى تلخى ها و سپس نجات از آنها، پيدا شدن روحيّه ى شكرگزارى است. “بَعَثْناكُمْ” “لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ”  (بقره، 56)

8. وَ لَن يَتَمَنَّوْهُ أَبَدَا بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِين

ولى آنها هرگز به سبب آنچه از پيش فرستاده اند، آرزوى مرگ نكنند و خداوند به حال ستمگران، آگاه است.

• ترس از مرگ، در واقع ترس از كيفر كارهاى خود ماست. “بِما قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ”  (بقره، 95)

9. وَ أَقِيمُواْ الصَّلَوةَ وَ ءَاتُواْ الزَّكَوةَ وَ مَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكمُ مِّنْ خَيرٍ تجَدُوهُ عِندَ اللَّهِ...

و نماز را برپا داريد و زكات را پرداخت نماييد و هر خيرى كه براى خود از پيش مى فرستيد، آن را نزد خدا (در سراى ديگر) خواهيد يافت، همانا خداوند به اعمال شما بيناست.

• معمولًا دستور به نماز همراه با زكات در قرآن آمده است. يعنى ياد خدا بايد همراه با توجّه به خلق خدا باشد. “أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ”  (بقره، 110)

10. وَ إِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِیمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَ إِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيم

و (بياد آور) هنگامى كه ابراهيم، پايه هاى خانه (كعبه) را با اسماعيل بالا مى برد (و مى گفتند:) پروردگارا از ما بپذير، همانا تو شنوا و دانايى.

• كار مهم نيست، قبول شدن آن اهميّت دارد. حتّى اگر كعبه بسازيم، ولى مورد قبول خدا قرار نگيرد، ارزش ندارد. “رَبَّنا تَقَبَّلْ”  (بقره، 127)